Czas strachu, łez i nadziei (cd.) VII - 11 stycznia 2009

VII.

„ BÓG SIĘ RODZI...."

     Wreszcie dotarło do naszej świadomości, że już nikt z naszych „wybawicieli" nie przyjedzie. Zwykle pojawiali się ok. 8.30, ale tym razem, od strony komendantury nikt nie nadchodził. Postanowiliśmy więc przygotować się do wigilii w celi. Zobaczyłem z okna, że spacerujący koledzy z innych cel dyskretnie podnoszą spod śniegu i chowają pod kurtki gałązki jedliny, którymi przykryte były różane krzewy na rabatach wzdłuż spacerownika. Martwiłem się, że nim my wyjdziemy na spacer, to już nic nie zostanie, ale jednak udało się jeszcze parę gałązek wyszperać spod śniegu. Zauważył to pilnujący nas klawisz.
     - Jak tak będziecie brać, to te róże nie przetrzymają zimy - zwrócił uwagę, kiedy przechodziliśmy obok.- A, zresztą, to nie moje.
     - Trzeba jakoś podtrzymać tradycję, panie sierżancie! - Odpowiedział Henio Cząstka - współtwórca i działacz „Solidarności" Rolników Indywidualnych, mający szczególny dar nawiązywania bezpośrednich kontaktów z każdym, niezależnie od jego funkcji, stanowiska czy szarży. On to najwięcej kombinował i stawał się posiadaczem dodatkowych koszul, czapki więziennej, butów i wszelkich rzeczy, zakazanych przez władze obozowe. Jego operatywność, połączona z tupetem, była nam bardzo przydatna w tym momencie.
      W celi włożyliśmy tych kilka związanych gałązek jedliny do słoika z wodą i przybraliśmy prowizorycznymi ozdobami, naprędce zrobionymi ze stanioli po czekoladzie - jakieś gwiazdeczki, księżyce. Małe, wielkości wiśni kulki ze zwiniętej stanioli miały zastąpić bańki; kolorowa włóczka, wysupłana z szalika - włos anielski. Może nie było to imponujące „drzewko", ale pachniało świątecznie.
         Przygotowaliśmy też stół, nakryty zdobytym chyba przez Henia prześcieradłem. Znalazły się też opłatki na talerzyku, dostarczone przez siostry zakonne. Kochane siostrzyczki! Wśród masy swoich obowiązków, pomyślały także o nas. Z pewnością ogarniały nas w tym momencie szczególną modlitwą.
        Za oknem już było ciemno. „Wszystko" przygotowane było do wieczerzy, brakowało tylko ... Zamiast radości, ogarnął nas smutek. Ucichły wszelkie rozmowy, każdy siedział na swojej pryczy i bił się z własnymi myślami. Nadzieja, że przed Świętami wyjdziemy na wolność, teraz ostatecznie rozwiała się. Staliśmy, a właściwie siedzieliśmy wobec smutnej rzeczywistości.
       Tę przygnębiającą ciszę przerwało znane już nam szuranie pojemników z kolacją, otwieranie i zamykanie poszczególnych cel. Wreszcie i u nas usłyszeliśmy zgrzyt klucza, odsuwanego rygla. W drzwiach stanął klawisz.
       - Panowie, proszę tym razem miski- zakomunikował uroczyście.
        W ten wieczór na kolacje był czerwony, czysty barszcz, tyle, że nie z uszkami i nie taki czerwony. Raczej brunatny, z kawałkami buraków, bez specjalnego smaku - ot, taka jucha. Rolę uszek zastąpić nam miał tradycyjnie rozdzielony chleb z margaryną. Ale, czego mogliśmy się więcej spodziewać? I tak dobrze, że w jakiś sposób próbowano stworzyć nam namiastkę świątecznej wieczerzy.
      Rozpoczęliśmy naszą nietypowa kolacje wigilijną od wspólnej modlitwy, którą poprowadził jeden z najstarszych mieszkańców naszej celi. Modliliśmy się za nasze rodziny, za poległych górników „Wujka", za Ojczyznę, Ojca Świętego, za nas samych. Potem dzielenie się opłatkiem i życzenia.
     Nie wiem, kto zaczął, ale w tym właśnie momencie rozległ się czyjś szloch. I nagle coś pękło w nas wszystkich. Ilu nas było - 15 mężczyzn, tak tylu rozwyło się jak małe dzieci. To nie był już szloch. To było głośne łkanie, przechodzące w zawodzenie, w wycie. Nikt nikogo nie wstydził się, nikt nie krył prawdziwie rzęsistych i słonych łez. „Barszcz" stygł, a my - każdy w swoim „kąciku"- przeżywaliśmy w głębokiej rozpaczy to Boże Narodzenie.
     Wreszcie ktoś zaintonował łamiącym się jeszcze głosem „Wśród nocnej ciszy i tak, śpiewając przez łzy, doszliśmy do jako takiej formy. Chłodnego „barszczu" nikt nie wylał do kibla. Zjedliśmy go, przegryzając chlebem. Ktoś wyciągnął z szafki przysłana z domu czekoladę, więc było też i odrobinę słodkości. W innych celach rozbrzmiewały kolędy.
      Wszedł klawisz. Cieszył się wśród nas dobrą opinią. Zawsze uprzejmy, troszczył się o nasze potrzeby. Miał na imię Zbyszek. Podzieliliśmy się z nim opłatkiem, złożyliśmy życzenia. On, nieco zaskoczony, pożyczył nam, byśmy jak najprędzej spotkali się z naszymi rodzinami w naszych domach. Mówił, że o mało sam się nie rozpłakał, gdy usłyszał nasz płacz i nie wiedział, czy wejść, czy też nie. Zdecydował się wejść dopiero wtedy, gdy zaczęliśmy kolędowanie.
     Tego wieczoru nie wystawialiśmy już taboretów z odzieżą na korytarz. To były takie dary dla nas od Bożego Dzieciątka: i te pamiętające o nas siostrzyczki, i wigilijny „barszcz", i ten życzliwy nam Zbyszek, który dla nas złamał więzienny regulamin.

Czas strachu, łez i nadziei (cd.)

niedziela, 11 stycznia 2009 0:04

komentarze (8) | dodaj komentarz