Czas strachu, łez i nadziei - 15 grudnia 2008

Czas strachu, łez i nadziei

/Wspomnienia z okresu stanu wojennego/

Wstęp.

    W życiu każdego człowieka mają miejsce ważne wydarzenia, wpływające na jego dalsze losy. Szczególnej wagi nabierają te wydarzenia, które wplatają się w ciąg zdarzeń o zasięgu szerszym, zmieniających bieg historii kraju, Europy, a nawet świata.
    Dane mi było uczestniczyć czynnie w tego typu wydarzeniach i dzisiaj, z perspektywy lat uważam, że było to jakieś zrządzenie Opatrzności. W każdym bądź razie, w dużym stopniu wpłynęły na moje dalsze życie, na moją karierę zawodową i polityczną, na sytuację rodzinną. Słowem - na to, kim i jakim człowiekiem dziś jestem.
    Niedoszły drugi Matejko, pilot szybowcowy, aktor scen polskich i filmowy, reżyser - wystartowałem w życie dorosłe jako nauczyciel-polonista wiejskiej szkółki a potem szkoły średniej w niewielkim, historycznym i królewskim mieście, o którym wspomina obszernie Henryk Sienkiewicz w „Potopie", położonym na południowo-wschodnich kresach ówczesnej PRL.
    Kiedy byłem już przykładnym mężem, zięciem i ojcem dwójki dzieciaków, wystającym nocami w kolejkach po mięso i inne produkty na kartki, los rzucił mi wyzwanie, z podjęciem którego, wbrew protestom żony i teściowej, ani chwili nie zwlekałem.
     Tak właśnie, we właściwym momencie historycznym, wskoczyłem do pociągu „Wolność", stając się, z woli swoich koleżanek i kolegów, współtwórcą „Solidarności" nauczycielskiej i jej pierwszym przewodniczącym na cały dawny powiat. Wcześniej jednak uczestniczyłem w okupacyjnym strajku nauczycieli i lekarzy w Gdańsku, byłem świadkiem podpisania porozumienia z ówczesnym ministrem oświaty, doznałem zaszczytu spotkania się z legendarnymi postaciami opozycji, Lechem Wałęsą i Jackiem Kuroniem oraz innymi późniejszymi bohaterami z pierwszych stron gazet krajowych i zagranicznych.
     To, co chcę tutaj zaprezentować, jest próbą utrwalenia tych znamiennych wydarzeń, jakich dane mi było być czynnym uczestnikiem ponad ćwierć wieku temu. Ponieważ upływający czas czyni spustoszenie w pamięci, dlatego nie podaję szczegółowych dat, poza tymi najważniejszymi. Natomiast wszystkie wydarzenia tu przedstawione, są prawdziwe.
    Pragnę, aby te wspomnienia posłużyły moim bliskim i znajomym do przypomnienia okresu minionego, nie zawsze radosnego, ale mającego też swój specyficzny urok. Chcę również ocalić od zapomnienia ten fragment przeszłości, dla pokolenia moich wnucząt, któremu będzie się ona wydawała tak odległa, jak dla mnie czasy pierwszej i drugiej wojny światowej.

Tomasz Petry

Rozpoczynam publikację swoich wspomnień z tego okresu mojego życia, który w znacznym stopniu zadecydował o tym, kim jestem.
 //Kto znudzi sie czytaniem, niech przejdzie do innej strony/

Czas strachu, łez i nadziei

poniedziałek, 15 grudnia 2008 18:39

komentarze (3) | dodaj komentarz