sny kontrolowane - 17 lutego 2008

Śniło mi się, że jestem w szpitalu, w którym mam problemy ze znalezieniem swojej sali. Wszędzie mam swoje rzeczy, ale łóżka zajmuje ktoś inny, a ja taki jestem zmęczony. Więc pałętam się z jednej sali do drugiej,próbujac się położyć, ale nie mogę, bo już w łóżku ktoś leży. Biorę więc swoje rzeczy i wędruję do następnej sali, a tam sytuacja podobna, w dodatku na taborecie leżą dalsze części mojej garderoby.Jestem zdenerwowany.Przecież wszyscy powinni wiedzieć, że jestem kimś ważnym.Upominam znajomych mi pacjentów, że będę interweniował u ordynatora. Oni są zupełnie obojętni, jakby mnie w ogóle nie dostrzegali.Zaczynam krzyczeć , wchodzi ordynator i srogo na mnie spogląda. Milknę, przyjmujac pokorną postawę , a wszyscy moi uczniowie, którzy byli na sali, nagle zaczynają sie bezczelnie śmiać i wtym momencie uświadamiam sobie , że to tylko sen, który mogę w każdej chwili przerwać, więc wracam na chwilę do jawy.Boli mnie głowa,układam więc inaczej poduszkę i nie wiem kiedy - zasypiam ponownie.
Teraz jestem jakimś żołnierzem,który wraz ze swoją drużyną bazuje na skraju alejki parkowej, na placówce urządzonej z worków z piaskiem. Mamy tylko stare karabiny. Słońce właśnie wschodzi.Rozmawiamy o czymś, smiejemy sie, gdy nagle z zakrętu wyjedża kryta budą (plandeką) ciężarowka pełna żołnierzy. Coś mi mówi, że są to wrogowie, Litwini, którzy właśnie przekraczają naszą granice, i my musimy ich koniecznie zatrzymać.Nie mamy jednak radiostacji, mój telefon komórkowy nie działa, wiec nie powiadomimy dowództwa. Tylko, nawet nie wiemy, gdzie się ono znajduje.Tymczasem Litwini przejeżdżają obok , skręcają w prawo i zatrzymują się w odległości ok. stu metrów, nie wysiadając z samochodu. Widzimy ustawiony na burcie samochodu, wycelowany w naszą placówkę cekaem.
- Jezu! Za chwile będzie po nas! - słyszę krzyk któregoś z naszych.
Wstaję, chowam się za drzewo,ładuje karabin, wychylam się i mierzę w stojącego za cekaemem litewskiego strzelca wyborowego, mierzącego również do mnie . mam go dokładnie na muszce, naciskam spust, ale słysze tylko puste stuknięcie iglicy,zadnego wystrzału . Z tamtej strony też nic nie pada. Przeładowuję karabin, tamten robi to samo, mierzę, naciskam spust i... znowu nic. Rzucam karabin i biegnę do mojego domu na wsi, gdzie rozgrywa sie ten dramat, myśląc, że z domu zadzwonię do sztabu i poinformuję o incydencie. W domu nie ma nikogo i nie ma też telefonu. Ogarnia mnie panika i wtedy uświadamiam sobie , że to wcale nie ma sensu - Litwini sa przecież z nami w Unii, granica z Litwą jest prawie 1000 km od mojej wioski, ja nie jestem żołnierzem i muchy bym nie zabił , a więc - to wszystko jest tylko głupim snem pełnym anachronizmów, dlatego nalezy sie obudzić, bo i tak muszę wcześnie wstać. Zupełnie świadomie otworzyłem oczy. Odsłoniłem okno, za którym ujrzałem piekną zimę.

sny kontrolowane

niedziela, 17 lutego 2008 1:05

komentarze (10) | dodaj komentarz