Dostrzec Człowieka - 23 września 2008

Ktoś puka...
Sobotnie , słotne południe. W dodatku szare i zimne.
Cichy świergot domofonu. Przed drzwiami stoi niewysoka, zaniedbana kobieta: w przydługiej, zniszczonej kurtce i w spodniach. Na nogach wychodzone adidasy. Poszarzała twarz pełna smutku, niepewności i wstydu.
 - Dzień dobry, prosze o jakieś wsparcie.
 - A umyje mi pani okna?
 - Dobrze, przyjdę pojutrze i umyję. Mogę nawet posprzątać.
 - To umawiamy się. Dostanie pani wtedy więcej.
    Zbiegła po schodach i zapewne poszła pukać do innych drzwi. Ciekawe, czy przyjdzie w poniedziałek. Od czasu, gdy kilka razy daliśmy sie naciągnąć różnym wyrafinowanym "żebrakom" wyrzucajacym ofiarowane jedzenie do kosza, stosujemy tę metodę.Nauczył nas tego ksiądz w czasie  katechezy dla dorosłych.
 - Nawet żebrak - mówił  - ma swoja godność. Jeżeli dacie mu pieniądze lekką ręką, to go upokorzycie. Jeżeli zapracuje na nie, będzie miał satysfakcję i nie będzie się czuł jak żebrak.
  Jak dotąd, żebrzący , ktorym oferowaliśmy zarobek , nie zjawiali sie więcej.Czy i tym razem tak będzie?
   Zjawiła się  w poniedziałek rano, wraz z koleżanką , którą dwa dni wcześniej wziąłem za chłopca, ze względu na króciutko ostrzyżone włosy.To miłe zaskoczenie.
    Myła szyby dokładnie, z wprawą, dbajac, aby nie pochlapać podłogi. Nie chciała , by zwracano się do niej "per pani".
  -Beata jestem i tak proszę mi mówić, bo się głupio czuję. 
   Nie chce śniadania, bo nie jest głodna.Dzisiaj z koleżanką zjadły w barze kanapkę i wypiły herbatę . Obie mieszkaja na dworcu kolejowym. Tam, na górze, gdzie jest ogólna poczekalnia, mają w kącie dwie kołdry i jakoś żyją . Sokiści je tolerują, policja też . Czekają na przyjecie w Schronisku Brata Alberta, ale nie ma teraz miejsca i co tydzień chodzą się pytać. Może niedługo bedą mieszkać właśnie tam.
 Dlaczego są bezdomne?
  -Pani mnie uczyła w szkole podastawowej, jakieś dwadzieścia lat temu
- przypomniała mojej żonie. Rzeczywiście,kiedy wyjawiła swoje nazwisko panieńskie, wszystko stało się jasne.
Mieszkała z rodzicami w kamienicy za figurą Matki Boskiej. Mieli duże, ładne mieszkanie. Poślubiła mężczyznę, który okazał sie łajdakiem i pijakiem. Rozwiodła sie i uciekła do rodziców. Na szczęście, nie mieli dzieci. Kiedy rodzice zmarli, a ona straciła pracę, nie mogła utrzymac mieszkania. Wtedy właściciel eksmitował ją i pozostałych lokatorów na bruk. Pozostawił tylko 80-letnia babcię i kolejarza, który eksmitować się nie dał. 
   U tego właściciela, pana doktora, też pracowała dłuższy czas za marne grosze. Obiecał ,że jej naprawi za darmo zęba, ale po eksmisji udaje , że jej nie widzi, choć czasem się mijają.W jej mieszkaniu powstał salon mody, a pan doktor wybudował prywatne korty.Nie chce już o nim mówić, bo ją coś ściska za gardło.
   Ta koleżanka pochodzi z innego miasta. Cierpi na padaczkę.Ma 22 lata.Po śmierci rodziców mieszkała z bratem, ale brat również zmarł, wiec przeniosła się tu, do dalszej rodziny. Jednak rodzina jej nie chce. Kiedyś upadła w czasie ataku padaczki i rozcięła sobie głowę. To wtedy, w szpitalu tak ją wygolili, jak jej zszywali ranę. Jest uczciwa i dlatego z nią się przyjaźni. Razem się wspierają....
  -Jeżeliby Pani trzeba było jeszcze w czymś pomóc, to my jesteśmy chętne. Wie Pani, gdzie nas szukać - zapewniła Beata na odchodnym, po poczęstunku, chowając do kieszeni kurtki zapłatę. Wyszły obydwie zadowolone, zaopatrzone również w ciepłą odzież, szczególnie  teraz przydatną. A mnie , kiedy zasiadałem przy ciepłym kaloryferze, zrobiło się nagle bardzo zimno. Pomyślalem o nocy na  nie ogrzewanej stacji, o Krzyśku, (bohaterze poprzedniego mojego wpisu), który, nawąchawszy się kleju, zapewne gdzieś nocuje po klatkach albo piwnicach.I o podłości ludzkiej.

Dostrzec Człowieka

wtorek, 23 września 2008 15:11

komentarze (7) | dodaj komentarz