Czas strachu, łez i nadziei (cd.) X - 29 stycznia 2009

(Na wideoblogu Lecha Wałęsy, mój adwersarz z Kanady, Edward Janus,"edvardo", który w stanie wojennym za działalność opozycyjną został skazany na więzienie i wyrok częściowo  odsiedział - człowiek w gruncie rzeczy nieszczęśliwy przez swoja chorobę - zarzuca mi, że piszę nieprawdę, że fantazjuję dla robienia sobie reklamy. Starając się zdyskredytować publicznie mnie, w ten sposób czyni krzywdę także tym moim przyjaciołom z internowania, z którymi przyszło mi dzielić wspólny los, a spośród których kilku przypłaciło to internowanie zdrowiem i życiem.
Rozumiem czyjąś chorobę i współczuję. Współczuję również z powodu innych niedostatków, na które cierpi pan Janus. Cenię jego bohaterstwo, szczególnie wykazane w trakcie przesłuchania (mie nie bili i nie wiem - o czym pisałem - jak zareagowałbym na przemoc siłową),podziwiam za wytrwałość w cierpieniu. Chciałem jednak, aby odczuł , jak to jest, gdy odziera się kogoś z jego godności i dlatego uczyniłem z jego wyemigrowania zarzut , co go szczególnie rozdrażniło. W rzeczywistości wiem, ze nie było lekko wyjeżdżać z Polski w nieznane. Dlatego zwracam mu honor (wiem,że ten blog odwiedza i czyta wszystko). Oczekuję również z jego strony gestu dobrej woli i  honorowego traktowania nawet tych, z którymi nie zgadza się pod względem politycznym. Tego wymaga nie tylko honor, ale zwykła uczciwość, przyzwoitość.)

X.

ODWIEDZINY

        Po tej wizycie ks. bpa Tadeusza Błaszkiewicza, już w każdą niedzielę przyjeżdżał wyznaczony przez Kurię ksiądz i odprawiał nam Mszę św. w naszej więziennej świetlicy, zamienianej na ten czas na kaplicę.
         Często przy okazji takiej wizyty kapłan przywoził jakieś dary: zagraniczną margarynę, znaną dotąd z PEWEXÓW, liczne konserwy, herbatę, kawę, czekolady, serki. Tak więc, nasze „kuchnie" bogaciły się. To właściwie tutaj rozwinąłem swoje umiejętności kulinarne, przygotowując kolacje dla wszystkich mieszkańców celi.
        W niedzielę 7 lutego mieliśmy wizytę szczególną. Odwiedził nas ordynariusz diecezji lwowskiej z siedzibą w Lubaczowie, ks. bp Marian Rechowicz. Towarzyszyli mu ks. Stanisław Czenczek i b. kapelan więzienny ks. Prymasa Wyszyńskiego, ks. Stanisław Skorodecki. Było to dla nas miłe zaskoczenie i szczególny powód do radości wszystkich kolegów z ziemi lubaczowskiej.
         Umówiliśmy się z ks. Czenczkiem, że wszystkie listy do rodzin włożę pomiędzy kartki „LEKCJONARZA" przed Mszą św. Wykorzystałem przedłużający się czas spowiedzi, w trakcie przygotowań do czytania Słowa Bożego. Wydawało się , że wszystko zostało wykonane zgodnie z planem. A jednak...
        Zaczęła się Eucharystia. Klawisze, jak zwykle, stoją przy drzwiach. Nie wiem, czy uczestniczą tym razem czynnie, czy też nastawieni są na pilnowanie. Jeden - szczupły , wysoki, ryżawy plutonowy - raczej nam życzliwy, bo nieraz pożartował z nami , ale ten drugi? Jakiś nowy,  o  grubo ciosanej twarzy, bez wyrazu. I jeszcze, na dodatek, kpt. "Łóżeczko". Niby sympatyczny, życzliwie uśmiechnięty pedancik, ale ...czort go wie, jak zachowa się w razie wpadki.
      W trakcie dwóch Czytań przed  Ewangelią  większą uwagę zwracałem na włożone między kartki listy oraz na klawiszów, niż na tekst, który jednak miałem dobrze opanowany. Wyjątkowo mniej pobożnie tej niedzieli potraktowałem funkcję lektora. Kolega śpiewający Psalm, wtajemniczony w nasz plan, również zachował ostrożność. Potem ks. Czenczek odczytał Ewangelię i odłożył LEKCJONARZ na ołtarz. Homilię zaczął głosić ks. bp Rechowicz.
     To była piękna i jakże dopasowana do naszej sytuacji homilia,  wygłoszona przez nieznanego mi dotychczas, sędziwego biskupa, o którym jeden z lubaczowskich kolegów powiedział, że raczej unika on  wystąpień o treści politycznej. Tak, rzeczywiście, nie było w niej ani jednego akcentu politycznego, ale jakże podnosiła nas na duchu. Ten podtekst polityczny, za każdym biskupowym słowem, dopowiadaliśmy sobie  sami. Mowa była o niezasłużonym cierpieniu Joba (nawiązanie do Pierwszego czytania), o sensie tego cierpienia, także o sensie naszego cierpienia.
      Właśnie, podczas nawiązywania do historii Hioba, czcigodny kaznodzieja, ku naszemu przerażeniu, sięgnął po LEKCJONARZ  i zaczął , nie patrząc weń, i nie przerywając kazania, przewracać poszczególne kartki. Dosłownie struchlałem. Zaniepokojony sytuacją ks. Czenczek, nie spuszczając wzroku z  biskupich rąk, co raz to podnosił się lekko z krzesła, gotów w każdej chwili na jakąś interwencję. Co będzie , gdy klawisze zobaczą listy włożone między kartki? Jeszcze jedna kartka... i... 
     Na szczęście Duch Święty tej niedzieli wyraźnie czuwał nad nami wszystkimi. Ks.  biskup przewrócił tam i z powrotem kilka kartek, nie patrząc na tekst, ale żaden list nie został „ujawniony". Kiedy, nieświadomy całej grozy sytuacji, odłożył na bok LEKCJONARZ, odetchnęliśmy z ulgą. Obeszło się bez awantury.
     Po Mszy św.  znowu w naszej celi mieliśmy dłuższe spotkanie z naszym gościem. Byli wszyscy koledzy z Lubaczowskiego, a więc: Adam Kantor, Jan Połoch, Jurek Czekalski, Adam Kata, Roman Rzepecki, Mietek Ważny, Zbyszek Woszczak i Aleksander Banaś. Oni dziś byli najbardziej szczęśliwymi gospodarzami spotkania . Wyraźnie widać było że przeżywają je z dumą, bowiem dotąd, po wizycie przemyskiego sufragana czuli się lekko zawiedzeni, że z ich diecezji nikogo nie było. Teraz to był ich Gość i ich dzień.
     Ksiądz  Stanisław Skorodecki,  którego niewielu z naszych kolegów tego dnia skojarzyło z bohaterem „Zapisków więziennych" Prymasa Wyszyńskiego, raczej słuchał, uznając, że głównym gościem jest ks. bp Marian Rechowicz. Nie miałem wówczas odwagi pytać ks. Stanisława o jego własne przeżycia z tej wizyty. Wiedziałem jednak, że z pewnością kraty, straż więzienna (wprawdzie w innych mundurach) - wszystko to przywołuje w jego pamięci obrazy z własnego internowania u boku ks. Prymasa, Kardynała Stefana Wyszyńskiego.
      Dwa tygodnie po tej wizycie, Zbysio Woszczak, który wrócił  z „widzenia", powiedział: - Wiecie, w ubiegłą niedzielę bp Rechowicz wygłosił taką homilię w katedrze, że ludzie płakali. A po Mszy świętej, jak zaśpiewano „Boże, coś Polskę...", to wszyscy podnieśli ręce ze znakiem „V".!

Czas strachu, łez i nadziei (cd.)

czwartek, 29 stycznia 2009 1:09

komentarze (15) | dodaj komentarz