A komu droga otwarta do Nieba - tym , co służą ojczyźnie...Rzecz o Ince - 27 stycznia 2007

Jednak ten wpis poświęcam Ince - bohaterskiej dziewczynie, harcerce, sanitariuszce oddziału A K majora "Łupaszki", która po bestialskich torturach w sopockim UB, skazana na śmierć , została rozstrzelana przez pluton egzekucyjny Ludowego Wojska Polskiego w 1946 roku, gdy do 18 rocznicy urodzin zabrakło jej jednego tygodnia życia.
Czytałem historię Inki na łamach Naszego Dziennika . Już wtedy ogarnęło mnie przygnębienie takie, jakiego zawsze doznawałem po lekturze znaczących utworów literackich i dokumentów historycznych ("Archipelag Gułag" A.Sołżenicyna , "W domu niewoli" i "Powrót z domu niewoli" Beaty Obertyńskiej ,"Oda wrześniowa " J. Andrzejewskiego).
Poniedziałkowy spektakl teatru TV o Ince powinna koniecznie obejrzeć młodzież, a Ministerstwo Edukacji powinno zakupić w TVP nagrania spektaklu dla szkół średnich.

Inka ,to pseudonim konspiracyjny . Pochodziła z rodziny, gdzie miłość do ojczyzny była ,tak jak głęboka wiara, sprawa nadrzędną. Matka Inki została zamęczona na gestapo w czasie wojny, ojciec zmarł z wycieńczenia w armii gen. Andersa, po dramatycznych przeżyciach w Związku Sowieckim. Ince pozostała babcia, która była dla niej najwyższym autorytetem. Po tak zwanym wyzwoleniu wpadła w łapy UB.
Została uwolniona podczas akcji oddziału majora "Łupaszki" na więzienie . Pozostała w oddziale, została zaprzysiężona i pełniła funkcję sanitariuszki.
Oddział "Łupaszki"siał postrach wśród funkcjonariuszy PPR i UB i mimo licznych zasadzek , był nieuchwytny. Wreszcie udało sie UB wprowadzić do oddziału swojego człowieka. W wyniku zdrady Inka wpadła ponownie w ręce bezpieki.
Wpadła też jej kuzynka, u której Inka przebywała w Sopocie. Oficer śledczy UB różnymi sposobami starał się wydobyć od Inki informacje o majorze, o miejscu przebywania oddziału. Przesłuchiwało ją trzech. Głowny starał się być nastawiony życzliwie, nawet obiecywał możliwość uczęszczania do szkoły, byle tylko udzieliła niezbędnych informacji. Dla kontrastu , drugi tęgi osiłek był bardzo brutalny, stosował wobec Inki przekleństwa , wyzywając ją od suk, kurew, dziwek, bijąc ją . To jedna z metod śledztwa opisana przez A Sołżenicyna w "Archpelagu Gułag".
Mimo licznych ,poniżających , turtur, Inka nie wydała nikogo. W swojej celi wyryła w tynku nad pryczą krzyżyk i pogrążała się w modlitwie. Kiedy śledczy zorientowali się , że ta siedemnastoletnia dziewczyna jest niezłomna i nic nie wskórają więcej, stała się dla nich niewygodna . Należało ją oskarżyć przed sądem, no bo z tak długiego śledztwa trzeba się rozliczyć przed przełożonymi, więc cały trud nie może byc daremny. Dlatego przedstawiają Ince zarzut, że w czasie jednej akcji, w której oddział milicji wpadł w zasadzkę "Łupaszki", to właśnie ona wydała rozkaz
zastrzelenie dwóch ,rozpoznanych przez nią funkcjonariuszy UB. Przedstawiono fałszywych świadków, milicjantów, którzy przed przesłuchaniem w obecności prokuratora, na korytarzu ćwiczyli zadany tekst zeznań obciążających Inkę .Jeden zeznał zgodnie ze swoim sumieniem i wiedzą , za co spotkała go surowa nagana ze strony oficera śledczego.

Sąd wojskowy wydał wyrok śmierci, który Inka przyjęła z godnością. Kiedy obrońca z urzędu odczytał jej napisany przez siebie list do Bieruta z prośbą o łaskę,Inka podarła tę ewentualną "przepustkę do życia", krzycząc, że nigdy nie będzie prosić o łaskę Bieruta - agenta gestapo i NKWD.
Na spacerze po wyroku Inka spotkała na sąsiednim spacerowniku swoją kuzynkę , której zdążyła powiedzieć: Przekaż babci, że zachowałam się godnie . Lepiej , jak umrę ja jedna, niż wielu innych.
Oficer śledczy sprowadził do celi Inki żony poległych milicjantów, które skatowały dziewczynę .Niedługo przed egzekucją przyszła na widzenie przyjaciółka Inki z oddziału, ta, która ją sypnęła , agentka UB, proponując jeszcze raz wyjawienie miejsca pobytu majora, za cenę ułaskawienia. To spotkanie dla Inki było szczególnie bolesne, choć to ona wyszła z niego zwycięsko.
Do egzekucji zgłosili się młodzi żołnierze którzy liczyli na to, że po oddaniu salwy , będą mogli dostać przepustki. Przed egzekucją Inka odbyła spowiedź świetą u kapelana więziennego.
Moment egzekucji był szczególnie wstrząsający. W podziemiach budynku sopockiego więzienia przywiązano Inkę i również skazanego porucznika z jej oddziału, do dwóch słupów. Porucznik, widząc Inkę , pełen oburzenia krzyknął, żeprzecież ona ma dopiero 17 lat. Kapelan dał obojgu do pocałowania krzyżyk. Zanim padły serie z pepesz, oboje skazani krzyknęli : Niech żyje Polska!
Porucznik zginął na miejscu. Inka nie została nawet draśnięta. Po prostu, żołnierze, młodzi chłopcy,kiedy stanęli twarzą w twarz ze skazanymi, zaczęli się pocić i nie mieli sumienia , żeby strzelać do dziewczyny. Oficer śledczy wyjął pistolet z kabury, podszedł wpierw do martwego porucznika i strzelił mu w głowę. Potem podszedł do Inki, mierząc w jej czoło. Zanim padł strzał, Inka krzyknęła: Niech żyje major "Łupaszko"!....
Major "Łupaszko" zginął rok później.
Nie wiadomo, kim byli oficerowie śledczy. Głowny mógl byc oficerem NKWD w polskim mundurze. Drugi, protokolant, miał nazwisko kończące się - eldmann.Czy spotkała ich kara? Jeżeli żyją , jakie mają emerytury?
Odtwarzający w spektaklu losy Inki dziennikarka TV i historyk, rozmawiają na ten temat w sopockiej kawiarni. Nad barem wisi zdjęcie Bieruta z córą na sopockiej plaży.
- Dlaczego on tu wisi? - pyta młodego barmana historyk.
-Nie wiem , podobno Bierut lubił tu przebywać, a to zdjęcie to taka promocja - odpowiada barman z głupim uśmiechem.
-To wie pan, mam tu zdjęcie faceta, który też kiedyś tu lubił przebywać, i stąd przez lornetkę patrzył na Westerplatte. Proszę , niech pan też go tu powiesi - rzekł historyk, wręczając barmanowi wyjętą z teczki fotografię. Oboje z dzienikarką wyszli z kawiarni, pozostawiając barmana z głupią miną , wpatrującego się w fotografię Adolfa H.

A komu droga otwarta do Nieba - tym , co służą ojczyźnie...Rzecz o Ince

sobota, 27 stycznia 2007 23:59

komentarze (6) | dodaj komentarz